Voordat Simon bij BrumBrum kwam, zat hij bij een grote instelling. Daar had ik het gevoel dat hij echt te weinig gestimuleerd werd en daarom zocht ik een andere oplossing. Maar over de overstap naar BrumBrum heb ik toch lang getwijfeld. Waar we zaten, was er natuurlijk veel ‘achtervang’. Er was vervoer, bij ziekte was er opvang, administratieve zaken liepen gemakkelijk. En Brum is kleinschalig, het draait op een paar mensen. Wat gebeurt er als die wegvallen? Ik was het aan Simon verplicht om die stap naar BrumBrum toch te zetten,  om het beste voor hem te vinden.

Gelukkig heb ik nog geen moment spijt gehad van die beslissing. Simon heeft zo’veel plezier, is gek op de begeleidsters en ik merk dat hij met kleine stapjes vooruit gaat. Van de logopodiste bij BrumBrum leert hij bijvoorbeeld een bepaalde manier van communiceren. Hij heeft zelfs al een paar woorden gezegd. Bij BrumBrum doen ze heel veel met de kinderen. Dagjes weg, naar het zwembad, naar attractiepark Hellendoorn. Maar ook cadeautjes bij verjaardagen en voor sinterklaas. Niks is ze te veel, als het maar goed met de kinderen gaat.

Het is gek. De meeste begeleidsters hebben zelf geen kinderen met een beperking. Ze kunnen dus niet weten wat het betekent om 24 uur per dag de zorg en de verantwoording te dragen. Maar ze begrijpen het wel, het voelt of ze het vanuit hun hart weten.

En de twijfels over het kleinschalige? Ik weet nu dat het altijd wel goed komt. Bij grotere instellingen werken er 2 leidsters en een stagiaire met 9 kinderen. Bij BrumBrum is die verhouding ongeveer 2 op 4. En daarnaast is alles gewoon goed geregeld. Bij BrumBrum staan ze open voor vragen en opmerkingen. Het is er laagdrempelig en dat maakt dat je jezelf echt gehoord voelt.